Visie & Methode

Als deskundige met vijfentwintig jaar ervaring in het werken met psychotrauma, haar jarenlange onderzoekswerk en vijfenvijftig jaar levenservaring als ervaringsdeskundige, begrijpt José van binnenuit wat het opgroeien, leven en doorleven van de latere effecten van vroegkinderlijke chronische traumatisering kan betekenen. Met deze vruchtbare ondergrond heeft zij haar persoonlijk ontwikkelde non-verbale methode 'Beeldta-AL' en 'Lichaamsta-AL' ontwikkeld, waarin zij middels symbolische beeldtaal zowel verdiepende psycho-educatie geeft in haar werk, als ook het trainen van collega's in het geven van een systemische tafelopstelling in Beeldta-AL waarin mensen hun persoonlijke betekenisgeving ontwikkelen en ontdekken.  

De ondergrond van haar werk is de Polyvagaal theorie die op een geheel eigen en natuurlijke wijze is geïntegreerd in de verschillende samenkomsten die zij geeft.

Zo bouwt iemand in de basis het vermogen op om emoties te reguleren, te stabilliseren en het creëert automatische reacties van veiligheid en verbinden. Dit is aangevuld met schrijf- en tekenexposure, verschillende lichaamsgerichte psychotraumatherapievormen, ademtherapie, beeldende therapievormen en systemische opstellingen. Uit haar onderzoeken is enerzijds gebleken dat het vooral de diepgaande gevolgen zijn van het spanningsvol opgroeien en niet de (al dan niet aanwijsbare) gebeurtenissen zelf die het volwassen leven vertroebelen en verstoren.

Daarnaast ondersteunen haar onderzoeken het idee dat het spanningsvol opgroeien in gevoel van onveiligheid en afwijzing bij de eigen ouders waar het kind volkomen afhankelijk van is, niet alleen impact hebben op de psyche en emoties, maar in de allereerste plaats op het lichaam. De latere effecten van chronische vroegkinderlijke traumatisering betekent ook dat er lang niet altijd woorden zijn waarin iemand zijn onrust, spanning, verwarring of pijn uit weet uit te drukken. Of er zijn wel woorden, maar ‘de keel slaat op slot’ omdat je uitspreken in je kinderjaren onveilig was.

Het menselijk lichaam lijkt wel op een geschiedenisboek, waarin alles terug te vinden is. Met onvoldoende of onverwerkt vroegkinderlijk trauma door het opgroeien in chronische stress, haalt het verleden het heden steeds weer in.

Het lichaam houdt als een spons alle opgeslagen spanningen vast. Vandaar dat José binnen de non-verbale communicatie in de lichaamsgerichte psychotraumatherapie steeds kijkt naar de persoonlijke lichaamssignalen en het verhaal wat het lichaam laat zien maar nooit heeft kunnen vertellen, de lichaamsta-AL. Het accent ligt minder op de feitelijke gebeurtenisbewustwording maar meer op de gevolgen in het 'hier en nu', zoals eenzaamheid en gevoel van bestaansleegte. Het werken met de lichaamstaal neemt een belangrijke plaats in binnen de samenkomsten.