Zorg voor de zorgende

Deze dag is de afsluitende dag van de zesdaagse training

'Je hebt in je werk en leven al zo'n professionele en persoonlijke ontwikkeling doorgemaakt, maar net dan láátste stapje in verwerking en verbetering heb je nog niet kunnen zetten.'

Pas als een hulpverlener goed voor zichzelf zorgt, kan hij of zij er werkelijk en wezenlijk voor iemand anders zijn. Deze dagtraining gaat over wezenlijke zelfzorg en begint met de essentiële vraag:

"Hoe gaat het nu met mij?"

Werken met getraumatiseerde mensen komt als op een goudschaaltje zo precies en vraagt van jou dat je er werkelijk en wezenlijk kunt zijn voor de ander. Een timmerman pakt zijn hamer uit de gereedschapskist, maar als hulpverlener ben jij zèlf het meest helpende instrument. En pas als je goed met jezelf verbonden en voldoende zelfgevoel hebt, kun jij er werkelijk voor de ander zijn zonder jezelf uit te putten.

Ben jij een bevlogen zorgprofessional die anderen op weg helpt om diep liggende wonden te helen? Ben jij iemand die er alles voor over heeft gehad en zichzelf geregeld opzij gezet heeft om zover te komen dat je veel kennis en kunde in huis hebt om mensen met diepliggende pijn verder op weg te helpen het leven weer leefbaar te maken?

'Dan heb je vast allang ontdekt dat het werkelijke contact en verbinding met jou als professional in essentie de grootste helpende en helende factor is voor de cliënt en niet jouw geleerde theorie en methodes.'

In deze parel ligt vaak de pijn en soms zelfs het breekpunt in vermoeidheid van de hulpverlener verscholen. Want er wordt veel van zorgprofessionals gevraagd en in ruim vijfentwintig jaar werkervaring in de psychotraumatherapie kan José er niet omheen dat de meest bevlogen zorgprofessionals (onbewust) hun wortels hebben in de bedding van spanningsvol en veelal ongezien opgegroeid zijn, je ‘te veel of juist te weinig’ voelen met als gevolg een innerlijk gevoel van leegte en lagen van eenzaamheid. Wanneer kom je aan jezelf toe?

Wie met hart en ziel werkzaam is in de hulpverlening van getraumatiseerde mensen, daar wordt je direct 'bestraft' op minder goede zelfzorg door soms weg te geven wat je zelf ook nodig hebt.

Er helemaal zijn voor de ander waar jij jezelf overslaat daar ligt secundaire traumatisering en burn-out op de loer. Meeleven en meevoelen met de ander terwijl je op afstand komt van je-zelf. De zorgprofessional die zich onvoldoende bewust is van persoonlijke pijnsporen uit de eigen jeugd, beseft op de diepere lagen niet dat in het aanvoelen van de hulpvrager en het van nature makkelijker geven dan kunnen ontvangen in moeheid het overlevingsmechanisme van het kind van weleer naar boven laat drijven.

Je kunt op diepe gevoelslagen vermoeid raken doordat je in jouw moeheid vooral nog over professionele cognitieve vaardigheden beschikt om contacten aan te gaan. In combinatie met heel goed aanvoelen en invoelen wat de hulpvrager nodig heeft maar onbewust uit gevoelscontact met jezelf gaan. Om innerlijk ruimte te maken voor de ander, want deze heeft immers voorrang op jou?

'Soms kun je ervan schrikken dat je zelf opgegroeid bent bij emotioneel wat afwezige ouders, maar dat je zelf ook geregeld niet (of juist te intens) in contact staat met je gevoelens.'

Mensen die hulp vragen bij jou komen op enig moment niet werkelijk verder in de therapie bij jou, al heb je nog zoveel ervaring, invoelend vermogen en methodieken in je gereedschapskistje. Je kunt mogelijk zelfs als onbetrouwbaar ervaren worden.

Hoe dan?!

Je geeft immers álles wat je in huis hebt. Kijkend naar het jarenlange onderzoekswerk van José kan dat te maken hebben met het cognitief en emotioneel aanwezig en alert zijn naar de hulpvrager, maar zelf ben je als professional ‘niet werkelijk thuis’. Je bent door onbewuste innerlijke afwijzing en gevoelsvermijding niet wezenlijk aanwezig als bewoner van je huis (je lijf).

Van daaruit ben je op momenten persoonlijk minder aanwezig en toegankelijk, in ieder geval niet op een manier verbonden met jezelf waarmee je ook grip en grond onder de voeten houdt. Want ook in jou liggen er vermeden en onderdrukte gevoelens vanuit je jeugdjaren. Die verborgen en vermeden schaduw van jou vist je hulpvrager die spanningsvol opgegroeid is in emotionele- en affectieve verwaarlozing er als een ervaren diepzeeduiker zó uit.

We werken deze dag vanuit drie rollen

1. De cliënt als ontvanger
2. De begeleider als gever
3. De waarnemer als stille getuige

Wat brengt de afsluitende trainingsdag 'Zorg voor de zorgende'?

• Er is weinig zo sociaal als zelfzorg, want de 'betere versie' van jezelf vloeit altijd in positieve zin terug naar de omgeving.
• Het oefenen en ervaren van de zachte kracht van holding space en leren 'leunen in jezelf'.
• Je gaat ervaren dat persoonlijk leiderschap en goede zelfzorg 'hand in hand gaan'.
• Het hervinden en verstevigen van je persoonlijk leiderschap betekent dat je in contact kunt zijn met je eigen kwaliteiten zodat je deze in je dagelijks leven en werksituatie optimaal in kunt zetten.
• Alles wat je deze dag leert, oefent, loslaat door juist toe te laten en ervaart kun je meenemen als verrijking in je leven en jouw innerlijke gereedschapskist als professional.
• Vanuit een meer ontspannen en vertrouwde verbinding met alle delen van jezelf waar je tot dusverre aan voorbij gegaan bent, kom je vanuit heelheid en meer helderheid tot een diepere verbondenheid met jezelf en daardoor met jouw cliënten, patiënten, leerlingen, pleegkinderen.
• Je wordt een authentieker, uitgeruster en toegeruster zorgprofessional met meer persoonlijk en professioneler draagvlak en (bege)leiderschap van binnenuit, dat geeft stevige grond onder de voeten om weer goed voorwaarts te kunnen gaan!